سخنی از بهشت در قیامت در داستان های اسلامی

بود. من چون چنان دیدم به دنبال آنها وارد قصر شدم . دیدم جوانی در لباس پادشاهان، بالای تختی از طلا نشسته است، چون مرا دید مرا به اسم فرا خواند و سلام کرد و بالای تخت، پهلوی خودش نشاند و احترام زیادی به من نمود.

سپس گفت: تو مرا نمی شناسی، من همان جنازه ای هستم که دیدی، اسم من فلان است و در فلان شهر زندگی می کنم. آن جمعیت را هم که دیدی فرشتگان بودند که مرا از شهرم به سوی این باغ که از باغ های بهشت برزخی است، منتقل کردند.

چون این حرف را از جوان شنیدم، غصه ام برطرف شد و مایل به سیر و تماشای آن باغ شدم. چون از قصر بیرون رفتم، چند قصر دیگر را نیز دیدم، چون در آن نظر نمودم، پدر و مادر و بعضی از افراد فامیل را دیدم. آنها از من پذیرایی کردند، خیلی از غذایشان لذت بردم، اما در آن حالی که در نهایت لذت و کیف بودم، یاد زن و بچه هایم افتادم که چقدر گرسنه اند، یک دفعه متأثر شدم.

پدرم گفت: مهدی، ترا چه می شود؟

گفتم: زن و بچه هایم گرسنه اند.

پدرم گفت: این انبار برنج است، هر چقدر می خواهی از آن بردار.

عبایم را پر از برنج کردم، بمن گفتند: بردار و ببر. عبا را برداشتم.

یک دفعه دیدم در وادی السلام، در همان جای اول نشسته ام، اما عبایم پر از برنج است. آن را به منزل بردم. همسرم پرسید: از کجا آورده ای؟

گفتم: چه کار داری؟

مدت ها گذشت که از آن برنج مصرف می نمودیم و تمام نمی شد.

بالاخره زنم اصرار زیاد کرد و من هم واقعه را بروز دادم. چون زن رفت از آن بردارد، اثری از برنج ندید.

منظورم، دوام عالم دیگر است، چه از لحاظ خود نعمت و چه لذت آن. از آن طرف، بلایش هم همین است. پناه بر خدا، اگر کسی مبتلا به عذاب برزخی شود، یک صیحه و فریاد از صیحه های عذاب شدگان برزخی، اگر به گوش ما برسد، تمام بلاهای دنیا پیش نظرمان کوچک و هیچ می شود.(۱)

منبع کتاب قیامت در داستان های شهید دستغیب/صفحه ۱۴۶تا۱۴۸/

در توان من باشد، بفرمایید.»

حضرت فرمود: «پس از انجام هر نماز واجب، سه مرتبه بگو: «خدایا، مرا به جانب خودت هدایت کن و برمن بزرگواری نما و رحمت خودت را بر من بگستران.»(۱)

پس از فرمایش پیامبر، یکی از اصحاب عرض کرد: «ای رسول خدا، این دستور شما بسیار مختصر و کم است.»

حضرت فرمود: «اگر او با این تضرع و بندگی این دعا را بخواند، بعد از مرگ، هشت درب بهشت بر او باز می گردد.»

پیرمرد تشکر کرد و گفت: «آقا، این دستور برای آخرت بود، دستوری هم برای دنیای من بفرمائید.»

حضرت فرمود: «هر روز صبح پس از نماز صبح این دعا را بخوان که تا وقتی زنده ای، نابینا و دیوانه و فقیر نخواهی شد: «منزه است خدای بزرگ و ستایش برای اوست. آمرزش می طلبم از خدای خود و به سوی او باز می گردم.»(۲)(۳)

منبع اخلاق و احکام در داستان های شهید دستغیب/صفحه ۴۰۳تا۴۰۴/

متأثر و ناراحت شدم که سر به آسمان بلند کردم و بی اختیار گفتم: «خدایا چرا اینقدر به ستمگران مهلت میدهی و با آنان بردباری می فرمایی؟»

شب در عالم رؤیا، مقامات عالی و باغ و بستان فراوانی را دیدم و بسیار مبهوت شده، با خود گفتم: «خدایا، این مقامات از آن کیست؟»

ناگهان مرد با عظمتی را در برابرم دیدم. او فرمود: «آیا مرا میشناسی؟»

وقتی پاسخ منفی مرا شنید، فرمود: «من همان سیدی هستم که در میدان شهر به دار آویخته شده ام.»

آنگاه میان زمین و آسمان ندا بلند شد: «بردباری ما نسبت به ستمگران، ستمدیده ها را به درجات رفیع می رساند.»(۱)

منبع اخلاق و احکام در داستان های شهید دستغیب/صفحه ۵۲۷تا۵۲۸/

نیک، خاموش دار.

آیا شادمان نیستی که یکی از این (چهار) ویژگی ها را داشته باشی که تو را به بهشت ببرد:(۱)

کمک به نیازمند، یاری مظلوم، راهنمایی نادان و کنترل زبان، به قول سعدی:

دو چیز طیره ی(۲) عقل است، دم فرو بستن

به وقت صحبت و صحبت به وقت خاموشی

منبع داستان دوستان/صفحه ۹۴/

بهره مند می شود؟ امام فرمود: از هر کجا که خدا بخواهد؟(۱)

منبع داستان دوستان/صفحه ۹۵/

دامن دحیه کلبی است (او جبرئیل بود که به صورت دحیه کلبی در آمده بود(۱)). وقتی که جبرئیل، علی علیه السلام را دید، برخاست و بر آن حضرت سلام کرد و گفت: ای امیر مؤمنان! سر پسر عمویت را به دامن بگیر، تو از من سزاوارتری (جبرئیل رفت و پیامبر سرش را در دامن علی علیه السلام نهاده بود تا این که آن حضرت متوجه شد که سرش بر دامن علی علیه السلام است. به علی علیه السلام فرمود: حتما برای حاجتی به این جا آمده ای.

عرض کرد: پدر و مادرم به فدایت! به حضور شما آمدم و سرت را بر دامن دحیه کلبی دیدم، او برخاست و بر من سلام کرد و گفت: سر پسر عمویت را بر دامن بگیر.

رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: آیا او را شناختی؟

گفت: دحیه کلبی بود.

– او جبرئیل بود.

– ای رسول خدا! پدر و مادرم به فدایت، انس بن مالک به من خبر داد که شما فرموده ای، بهشت مشتاق چهار نفر است، آنها کیانند؟

پیامبر صلی الله علیه و آله اشاره به علی علیه السلام سه بار فرمود: أنت والله أولهم؛ سوگند به خدا تو اولین نفر از آن چهار نفر هستی.

– پدر و مادرم به فدایت، آن سه نفر کیانند؟

– آن سه نفر عبارت اند از: مقداد، سلمان

و ابوذر.(۱)

منبع داستان دوستان/صفحه ۴۱۳تا۴۱۴/

داستان دوستان/صفحه ۴۶۰/

سپس حضرت رضا علیه السلام فرمود: سه حیوان، وارد بهشت می شوند: الاغ بلعم باعورا، سگ اصحاب کهف و گرگی که با کشتن فرزند دژخیم ستم گری، او را اندوهگین نمود؛ آن دژخیم ستمگر از طرف سلطان ظالم، مأمور ظلم وستم به بندگان خدا شده بود. وی پسری داشت که بسیار او را دوست می داشت، آن گرگ پسر آن دژخیم ظالم را درید و در نتیجه، آن دژخیم ستم گر محزون گردید.(۱)

منبع داستان دوستان/صفحه ۵۸۶تا۵۸۷/

آب زندگی خمیر شده ام و خداوند فرمود: باش و من بودم و برای پسر عمو و وصی و وزیر تو، علی بن ابی طالب آفریده شده ام.(۱)

منبع هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم/حکایت ۷۸۹/صفحه۶۲۶/

که به این عابد عنایت کردم باعبادتش بسنجید چنانچه عبادت او گران تر آمد، به بهشت برود و اگر نعمت های من گران تر شد، به جهنم برود.

از نعمت بینایی شروع می کنند، این نعمت از نظر ارزش خدایی بر تمام عبادات عابد سنگین تر آمد، چون او را به سوی دوزخ بردند، عرضه داشت: خداوندا! برنامه های دیگری هم داشتم که محاسبه نشد. خطاب می رسد: چیست؟ عابد می گوید: امید به کرم تو، حسن ظن به عنایت تو و از همه بالاتر نیاز و فقر و ناچیزی خودم.

خطاب میرسد: او را از مسیر عذاب برگردانید و به خاطر امید و حسن ظنش به من، او را به سوی بهشت ببرید. چون عابد در مسیر بهشت قرار می گیرد، عرض می کند: أدخل جنّتک برحمک؛ [پروردگارا!] با دلگرمی به رحمتت، وارد بهشتت می شوم [نه با دلگرمی به اعمال و عباداتم].(۱)

دل می کنمت فدا و جان هم ـ از توست اگرچه این و آن هم

دل را بر تو چه قذر باشد ـ یا جان کسی ویا جهان هم

بر روی زمین ندیده چشمی ـ ماهی چون تو بر آسمان هم

در ملک و ملک نظیر تو نیست ـ در هشت بهشت جاودان هم

جایی که نهی تو پای آن جا ـ ما سر بنهیم و قدسیان هم

مهمان شوی ار شبی مرا تو ـ دل پیش کشم تو را و جان هم

تا بر سر خوان بجز تو نبود ـ میهمان باشی و میزبان هم

گم گشته ی وادی غمت را ـ بی نام بمان و بی نشان هم

«فیض» از تو و جان و دل هم از تو ـ این باد فدای تو و آن هم(۱)

منبع هزار و یک حکایت اخلاقی جلد دوم/حکایت ۸۵۶ /صفحه۶۷۷تا۶۷۸/

علیه و آله ساعتی سر بزیر افکند، سپس فرمود:

این کار را انجام می دهم، ولی تو هم مرا با سجده های زیاد کمک کن و بیشتر نماز بخوان.(۱)

منبع داستان های بحارالانوار جلد۳/صفحه ۲۱تا۲۲/

آن روز چنان سخنرانی می کنم که هیچ کس حتی پیامبران و سفیران الهی نیز همانند آن را نشنیده باشند.

سپس منبرهایی برای جانشینان پیغمبران نصب می شود و در میان آنها منبر جانشین من «علی» از همه منبرها بلندتر است. آنگاه خداوند به او دستور می دهد سخنرانی کند و او سخنرانی می کند که هیچ کدام از جانشینان پیغمبران خدا مانند آن را نشنیده باشند.

پس از آن برای فرزندان پیامبران، منبرهایی از نور نصب می شود و برای دو فرزندم و دو گل باغ زندگی من «حسن و حسین» منبری می گذارند و از آنان درخواست می شود سخنرانی کنند و آن دو نوردیده ام سخنرانی خواهند کرد که هیچ یک از فرزندان پیغمبران نشنیده اند.

سپس فرشته وحی، جبرئیل امین ندا میدهد که «فاطمه» دختر گرامی پیامبر کجاست؟

آنگاه فاطمه پا می شود.

از جانب خداوند ندا می رسد که ای اهل محشر! اکنون شکوه و بزرگواری از آن کیست؟

پیامبر و امیر المؤمنین و دو فرزند گرامیشان جواب میدهند از آن خدای بی همتا.

خداوند می فرماید:

ای اهل محشر! من عظمت و بزرگواری را بر پیامبر برگزیده ام محمد، و بندگان عزیزم علی، فاطمه، حسن و حسین قرار دادم.

هان ای اهل محشر!

سرها را به زیر آورید و چشمانتان را برهم نهید! این فاطمه دخت پیامبر است که به سوی بهشت گام بر می دارد.

سپس جبرئیل امین شتری از شترهای بهشت را که دو سوی آن از انواع زینتهای بهشتی آراسته و مهارش از لؤلؤ تازه و زین آن از مرجان است، می آورد، بانوی دو جهان بر آن شتر سوار می شود، آنگاه خداوند مهربان دستور می دهد یکصدهزار فرشته از سمت راست و یکصدهزار فرشته از سمت چپ فاطمه را همراهی کنند و یکصدهزار فرشته را مأمور می کند که آن بانو را بر روی بالهای خویش گرفته و با این شکوه و جلال او را به در بهشت برسانند.

هنگامی که به در بهشت می رسد، به پشت سر خویش نگاه می کند. از جانب خداوند ندا می رسد:

ای دختر پیامبر محبوب من چرا وارد بهشت نمیشوی؟

جواب میدهد:

خداوندا! دوست دارم در چنین روزی مقام و منزلت من بر همگان روشن گردد.

ندا میرسد:

ای دختر حبیب من برگرد به سوی محشر نظاره کن! هرکس در سویدای قلب او مهر تو یا یکی از فرزندان معصوم تواست برگیر و او را وارد بهشت ساز.

سپس امام باقر فرمود:

هان ای «جابر»! به خدا سوگند! که مادرم فاطمه آن روز شیعیان و دوستان خود را از میان مردم جدا می کند، همانند پرنده ای که دانه های سالم را از میان دانه های فاسد بر می چیند. آنگاه پیروانش به همراه آن بانو به سوی بهشت روان می شوند.

وقتی که بر در بهشت می رسند بر دلهایشان الهام میگردد بایستند و آنها می ایستند. در این وقت از سوی پروردگار ندا می رسد:

ای دوستان من! چرا ایستاده اید شما که مورد شفاعت فاطمه قرار گرفته اید.

پاسخ می دهند:

بار پروردگارا! دوست داریم در این چنین روزی ارزش بندگی و محبت اهل بیت رسالت را ببینیم و مقام ما شناخته شود.

ندا می رسد:

دوستان من به سوی صحرای محشر بنگرید! هرکس شماها را به خاطر محبتتان به فاطمه دوست می داشت و هرکس در راه محبت شما به فاطمه اطعام

و احسان می کرد و آنکس که به خاطر علاقه شما به آن بانو، لباس می پوشانید و آب گوارا میداد و هرکس غیبت غیبت کننده را به خاطر داشتن محبت شما به فاطمه رد می کرد و از شما دفاع می نمود… دست همه آنان را برگیرید و به همراه خود داخل بهشت جاوید بسازید.(۱)

منبع داستان های بحارالانوار جلد۳/صفحه ۶۶تا۷۰/

اللهم اهدنی من عندک وافض علیّ من فضلک وانشر علیّ من رحمتک وأنزل علیّ من برکاتک: خدایا! مرا از جانب خود هدایت نما! و از فضل و احسانت بر من بیفشان! و از رحمت و برکاتت بر من به پراکن!

سپس پیامبر فرمود: اگر این پیر مرد – که سالها عبادت کرده و اکنون ناتوان است . این ذکر را ادامه دهد و عمدا ترک نکند در هشت بهشت به روی وی باز می شود و از هرکدام خواست وارد بهشت می گردد.(۱)

منبع داستان های بحارالانوار جلد۵ /صفحه ۲۸تا۲۹/

بن ابی طالب علیه السلام و الاقتداء به: در بهشت پس از ایمان به خدا و پیامبر او برترین چیزها دوستی علی بن ابی طالب و پیروی از او است و برتر از آن چیزی نیست.(۱)

منبع داستان های بحارالانوار جلد۷/صفحه ۲۰۷/

هایت بمن عنایت کن، و رحمتت را بر من بگستران.(۱)بحار:ج ۸۹، ص ۱۹.

خدا سوگند! پنج نفر هم وارد نمی شوند.

نه، سوگند به خدا! سه نفر هم وارد دوزخ نمی شوند.

نه، به خدا قسم! یک نفر هم وارد نمی شود.

بکوشید در به دست آوردن درجه ی عالی بهشت و دشمنان را به وسیله ی تقوا و پرهیزکاری گرفتار غم و اندوه نمائید.(۱)

آری، بزرگان دین شفاعت خواهند کرد ولی باید قابلیت شفاعت را داشت.

منبع داستان های بحارالانوار جلد ۸/صفحه ۱۴۰تا۱۴۱/

آله ببند. و ای جبرئیل به زمین نازل شو، شیطان ها و پیروانشان را در غل و زنجیر کن تا روزه داران امت محمد را فاسد نکنند.(۱)

منبع داستان های بحارالانوار جلد۹/صفحه ۲۳تا۲۴/

شدت درد بی حال شد و کمی بعد به حال آمد و فرمود:

ای اصبغ! هنور نشسته ای؟

گفتم: آری، ای سرور من

فرمود: حدیث دیگری برای تو بگویم؟

– بلی، بفرمایید.

– ای اصبغ! روزی پیامبر خدا در یکی از کوچه های مدینه مرا دید، من غمگین بودم و آثار غم در چهره ام نمایان بود، فرمود:

یا ابا الحسن! تو را غمناک می بینم؟ آیا حدیثی برای تو نگویم که پس از آن هرگز غمگین نشوی؟

گفتم: بفرمایید.

فرمود: روز قیامت که می شود، خداوند منبری نصب می کند که از تمام منبرهای پیامبران بلند تر است، سپس به من امر می کند که بر فراز آن روم و به تو دستور می دهد که بر همان منبر یک پله پایین تر از من قرار گیری، آنگاه دو فرشته را مأمور می کند که هر کدام پایین تر از تو بنشینند، وقتی که ما در منبر قرار گرفتیم تمام مردم از اولین تا آخرین حاضر می شوند.

سپس فرشته ای که یک پله پایین تر از توست ندا می کند و میگوید:

ای مردم! هر کس مرا می شناسد که نیازی به شناساندن نیست و هرکس که نمی شناسد من خود را به او می شناسانم:

من رضوان، خزانه دار بهشتم. آگاه باشید خداوند از راه فضل و کرم و بزرگواری خود به من أمر فرموده که کلید های بهشت را خدمت محمد صلی الله علیه و آله تقدیم کنم و محمد صلی الله علیه و آله دستور داده آنها را به علی بن ابی طالب تسلیم کنم، شما گواه باشید که من مأموریت خود را انجام دادم، کلیدهای بهشت را به علی علیه السلام تحویل دادم.

سپس فرشته ای که یک پله از فرشته اول پایین تر است بر می خیزد و ندا می کند، به طوری که تمام اهل محشر صدای او را میشنوند، می گوید:

ای مردم! آن کس که مرا می شناسد که نیاز به معرفی ندارد و آنکس که نمی شناسد خو را به او معرفی میکنم:

من مالک، خزانه دار دوزخم. آگاه باشید که خداوند از راه فضل و کرم خود به من دستور داد که کلیدهای جهنم را به محمد صلی الله علیه و آله تسلیم کنم و محمد صلی الله علیه و آله به من فرمود که آنها را به علی علیه السلام بدهم. شما شاهد باشید که من کلیدهای دوزخ را به علی علیه السلام تقدیم کردم.

آنگاه فرمود:

یا علی در این وقت تو گوشه لباس مرا و اهل بیت تو گوشه لباس تو را و شیعیان تو گوشه های لباس اهل بیت تو را در دست می گیرند.

علی علیه السلام فرمود:

سخن رسول خدا که به اینجا رسید من هر دو دستم را بهم زدم و گفتم:

یا رسول الله! آیا بعد از آن به بهشت می رویم؟

فرمود: آری ، سوگند به خداوند کعبه.

اصبغ می گوید: این آخرین حدیثی بود که از علی علیه السلام شنیدم.(۱)

منبع داستان های بحارالانوار جلد۹/ صفحه۵۵تا۵۸/

پرسیدم: این قصر از آن کیست؟

گفت: برای کسی است که چهار صفت را داشته باشد:

أطاب الکلام و آدام الصیام و أطعم الطعام و تهجد باللیل و الناس نیام :

ا – کلامش پاک باشد.

۲- دائم روزه دار باشد.

۳- غذا دهنده ی مردم باشد.

۴- و شب زنده دار باشد، هنگامی که مردم در خوابند.

علی علیه السلام می فرماید: من عرض کردم: یا رسول الله! چه کسی می تواند این چهار خصلت را داشته باشد؟

فرمود: آیا می دانی کلام پاک یعنی چه؟

عرض کردم: خدا و پیامر داناترند.

– هر کس مدام بگوید: سبحان الله و الحمد لله ولا اله الا الله و الله اکبر. او کلام پاک گفته است.

– می دانی دائم روزه بودن چه گونه است؟

– خدا و رسولش آگاه تر هستند.

– هر کس ماه رمضان را روزه بگیرد، و حتی یک روز آن را بدون عذر نخورد. او دائم روزه دار است.

– آیا می دانی غذا دادن به مردم یعنی چه؟

– خدا و پیغمبرش می دانند.

– هرکس احتیاجات خانواده اش را فراهم نماید، به طوری که نگاه آنان به دست دیگران نباشد. وی اطعام طعام کرده.

– آیا می دانی شب زنده داری در حالی که مردم در خوابند چیست؟

– خدا و رسول او داناترند.

– منظور کسی است که نخوابد تا نماز عشای خود را سر وقت بخواند، در حالی که دیگران در خوابند. او شب زنده دار است.

ج ۹۳، ص ۸۲ و ص ۱۶۹ و همان ج ۹۶، ص ۳۶۹، و همان ج ۹۷، ص ۹۹ و همان ج ۱۰۴، ص ۷۰

جای ده،(۱) به خدا سوگند! شما را دوست دارم، دوستان شما را نیز دوست دارم، این محبت نسبت به شما و دوستان شما، به خاطر طمع در مال دنیا نیست.

و سوگند به خدا! دشمنان شما را دشمن می دارم و از آنها بیزارم، این دشمنی و بیزاری که نسبت به آنها دارم، به خاطر کینه و عداوت شخصی نیست که بین من و آنها باشد (بلکه حق را چنین یافته ام).

به خدا سوگند: من حلال شما را حلال می دانم و حرام شما را نیز حرام می دانم، و انتظار فرج شما خاندان را میکشم. یابن رسول الله!

فدایت شوم! با این خصوصیات امید نجات برای من هست؟

امام باقر علیه السلام فرمود: الی، الی: نزد من بیا، نزد من بیا.

پیر مرد جلو رفت تا این که حضرت او را در کنار خود نشاند.

آنگاه فرمود: پیرمرد! شخصی خدمت پدرم علی بن حسین رسید، همین سؤالی که تو کردی از پدرم نمود، پدرم به او فرمود:

هرگاه از دنیا رفتی، خدمت پیامبر صلی الله علیه و آله ، علی، حسن، حسین و علی بن الحسین علیهم السلام وارد می شوی، قلبت آرام، دلت شاد، و چشمانت روشن می گردد، و با فرشتگان اعمال به خوبی و خوشی روبرو خواهی شد، وقتی که جانت به

اینجا برسد (در این وقت با دست اشاره به گلوی خود نمود).

و اگر زنده بمانی، چیزهایی را خواهی دید که باعث روشنی چشمت است، و با ما در مقام بلند بهشتی خواهی بود.

پیرمرد پس از شنیدن سخنان امام، چنان غرق در شادی شد که خواست بار دیگر همین فرمایش حضرت را بشنود لذا عرض کرد:

یابن رسول الله! چه فرمودید؟

حضرت باقر علیه السلام سخنان خود را تکرار کرد.

پیرمرد در حالی که سر مست سخنان امام شده بود، با شوق تمام عرض کرد: الله اکبر! به راستی، اگر من بمیرم محضر پیامبر صلی الله علیه و آله ، علی حسن، حسین و علی بن الحسین علیهم السلام میرسم، چشمم روشن، قلبم خنک و دلم شاد می شود و کرام الکاتبین را با شادی و خوشی ملاقات میکنم، وقتی جانم به گلویم برسد و اگر زنده بمانم خدا چشمم را روشن می نماید، و با شما در درجه بلند بهشت خواهم بود؟!

پیرمرد سخنان آن حضرت را با عشق و علاقه مرتب تکرار می کرد و با صدای بلند همچون ابر بهار گریه میکرد و اشک می ریخت، آن قدر گریست تا بی حال شد و به زمین افتاد.

ناله های جان سوز پیر مرد که از قلب پر محبت او شعله می کشید چنان اهل مجلس را تحت تأثیر قرار داد که همه با صدای بلند گریستند.

امام باقر علیه السلام رو به پیرمرد نموده و با دست مبارکش قطره های اشک را از چشمان او می گرفت و پاک می کرد.

پیر مرد به حال آمد، سر بلند نمود، و عرض کرد:

یابن رسول الله ! فدایت شوم! دست مبارکت را

به من بده. حضرت دست مبارکش را به سوی او دراز کرد.

پیرمرد دست امام را گرفت بوسید و به صورت و چشمانش گذاشت، و سینه و شکم خود را گشود و دست امام را بر سینه و شکم خود نهاد، سپس از جای حرکت کرد، خداحافظی نمود و رفت.

امام باقر علیه السلام همچنان که پیرمرد می رفت با چشمان مبارکش او را بدرقه می کرد و به او نگاه می نمود، سپس رو به جمعیت کرد و فرمود:

من أحب أن ینظر إلی رجلٍ من أهل الجنه فلینظر إلی هذا:

هرکس می خواهد مردی از اهل بهشت را ببیند به این شخص نگاه کند.

حکم بن عتبه، راوی حدیث، میگوید:

هیچ مجلس عزایی را ندیدم که از لحاظ گریه و ناله و سوز و گداز شباهت به این مجلس داشته باشد.(۱)

منبع داستان های بحارالانوار جلد۱۰/ صفحه ۱۳۷تا۱۴۰/

فرمود: آب بده! او هم آب داد، من از آب نوشیدم هرگز آبی به این گوارایی ندیده بودم…

گفتم: فدایت شوم نه چنین روزی را دیده ام و نه از چنین نعمت هایی بهره مند بودم. حضرت فرمود:

هذا أقل ما أعدّه الله لشعتنا: این کمترین چیزی است که خداوند به شیعیان ما عنایت کرده است.

هنگامی که مؤمنی از دنیا رفت روحش را به این مکان می آورند، در باغهایی گردش میکند و از نوشیدنی های آن می نوشد.(۱)

منبع داستان های بحارالانوار جلد۱۰/صفحه ۱۵۲تا۱۵۳/

جنی های خلافکار، با گروهی از زوار امام حسین علیه السلام که در شب تاریک به زیارت آن حضرت میرفتند، برخورد کردیم، تصمیم گرفتیم آنان را اذیت کنیم، ناگاه فرشتگان آسمانی مانع ما شدند و دیدیم فرشتگان زمینی نیز مانع از اذیت حیوانات زمینی بر آنان هستند. گویا من خواب بودم بیدار شدم، یا غافل بودم که متوجه گردیدم.

در آن لحظه در یافتم که این همه عنایت که خداوند به زوار حسین دارد به خاطر عظمت امام حسین علیه السلام است. بی درنگ توبه کردم و با آن گروه به زیارت امام حسین رفتم و در آن سال با آنان به حج نیز رفتم و قبر پیغمبر صلی الله علیه و آله را زیارت کردم و به محضر امام صادق علیه السلام رسیدم. من به حضرت عرض کردم:…

یابن رسول الله! حدیثی برایم بگو که آن را سوغات به خانواده خودببرم. فرمود: رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود:

یا علی! بهشت بر پیامبران حرام است تا من داخل آن شوم، بر اوصیا حرام است تا تو داخل آن گردی، بر همه ی ملت ها حرام است تا امت من داخل آن شوند و نیز بر امت من حرام است مگر اینکه به ولایت و امامت تو اقرار کنند.

یا علی! به آن خدایی که مرا به رسالت مبعوث نمود! احدی داخل بهشت نخواهد شد مگر اینکه با تو نسبتی و سببی داشته باشد.

سپس آن شخص جنّی به من گفت:

ای دعبل! این حدیث را حفظ کن زیرا هرگز نظیر آن را از مثل من نخواهی شنید.

این سخن را گفت و از نظرم ناپدید شد، گو اینکه زمین

او را بلعید.(۱)

منبع داستان های بحارالانوار جلد۱۰/صفحه ۱۸۹تا۱۹۰/